De eerste keer dat ik bij de Stadskamer binnenliep had ik geen idee wie er werkt, wie bezoeker is of wie de directeur. Dat gelijkwaardige gevoel was zo’n positieve verrassing, echt mooi dat deze plek bestaat.
Na twintig jaar in het onderwijs merkte ik dat ik m’n authenticiteit kwijt was geraakt. Daar was ik gewend om altijd te moeten presteren, werken onder druk, alles kon altijd beter en de manier waarop het moest was helemaal dichtgetimmerd. De overstap naar de Stadskamer was groot en nog steeds moet ik soms wennen aan het idee dat ik m’n werk nu zo ontzettend leuk vind. Hier mag je er gewoon zijn. Wat we bezoekers meegeven, namelijk dat ze goed genoeg zijn zoals ze zijn, dat voel ik zelf ook heel sterk en dat geeft me heel veel zelfvertrouwen. Hier word ik waardig behandeld, wordt m’n kennis en ervaring ingezet en wordt er uitgegaan van vertrouwen. Voorheen als ik een middag voor m’n werk als muzikant vrij wilde, was het een probleem, hier krijg ik een appje met ‘veel plezier!’ Dat doet me goed.
Juist omdat hier niet alles dichtgetimmerd is, voel ik een gigantische drive om er iets moois van te maken. Ook de ondernemingsdrang van Janneke en Everdien werkt aanstekelijk. We kijken met z’n allen niet alleen naar wat we bij de Stadskamer doen, maar ook naar wat er breed gezien nodig is in de zorg. Hier wordt de vraag gesteld wat iemand werkelijk nodig heeft. We zijn elkaar in de maatschappij uit het oog verloren en bij de Stadskamer maken we tijd om de mensen weer te zien.
In mijn werk voor Rondom Autisme is dat precies mijn rol. Zorgen dat mensen samenkomen en elkaar weer zien. Dat ze gelijkgestemden ontmoeten, ontdekken ‘joh, zo anders ben ik niet’ of juist ‘er zijn meer mensen die zich anders voelen’. Het is fijn om herkenning te vinden in elkaar. Volgens mij gaat zorg heel erg daar om; mensen zich gezien laten voelen. En op die manier mensen weer perspectief meegeven. Als dat lukt, dan is dat voor mij benzine. Daar ga ik op aan. Onze bezoekers zijn heel divers en toch ontstaan er zoveel mooie ontmoetingen of vinden mensen zelfs maatjes. Als je de tijd voor elkaar neemt, ontdekken mensen raakvlakken en dat is geweldig.
Ondertussen voel ik me helemaal onderdeel van de Stadskamer-familie, of Tribe, zoals we dat hier noemen. Het is echt warm en persoonlijk en ik kan ook wel zeggen dat m’n leven nu rustiger is, doordat ik op het werk gewoon mezelf kan zijn. Ik denk dat de Stadskamer de perfecte plek is voor mensen die willen werken vanuit vertrouwen en echt iets willen veranderen in de zorg. Om me heen hoor ik van veel mensen dat de sfeer in het oude systeem er niet gezelliger op wordt, dat is hier echt anders. Het is ook een plek waar je ‘je eigen cookie moet bakken.’ Er wordt niet voor je gezorgd, maar je mag zelf de leiding nemen. Zelf vind ik dat heerlijk, het moet je alleen wel liggen.
Maar ik zou zeggen, als je nieuwsgierig bent, kom het ervaren en drink eens een bakkie op een van de locaties. En als het klikt, werken we ook altijd nog met een talentscan om te ontdekken waar jouw kracht ligt. Vanaf het begin wordt jouw toegevoegde waarde serieus genomen en juist dat maakt dat als je een goede match bent, je hier waarschijnlijk niet meer weg wil. Net zoals ik.